Bu kitap bir sevgi günlüğüdür. Kötülüklerin kol gezdiği dünyada aşka ve sevgiye doymuş bir kalple yazılmıştır. Hayatın sonbaharına geldiğinde yaşanan onca yılın ardından geriye kalan tek şey sevgi oluyor. Bedenine yalnızlık çöktüğünde aşk dolu hatıralar yanına koşarken öfke, kıskançlık ve kin sadece ruhu yoruyor. Yıllar sonra geri dönüp baktığında için huzurla dolsun istiyorsan zaman kaybetmeden kalbinde aşka yer aç. Gönül sende misafirken sev doya doya!
Biz Şaziye’yle öyle sessiz sedasız ayrılmadık. Komaya girmeden kısa bir süre önce, odasında yalnızkalmıştık. Yanından ayrılmıyor, ona güç katmaya çalışıyordum. Başını çevirip bana bakmaya başladı. Aman yarabbi!
Bir çift gözden bunca duygu fışkırabilir mi? Hüzün, acı, çaresizlik, sevgi, sadakat ve minnetle bakan gözlerindeki yol, sonsuzluğa gidiyordu.
Bu bakışların karşısında çektiğim ıstırabı anlatmam mümkün değil. Sol avucumun içine aldığım parmaklarını öpüyor, sağ elimle de saçsız başını alnından geriye doğru okşuyordum. O an yavaşça, yüzünü bana doğru çevirdi ve sesinden duyabileceğim son sözleri bahşetti bana: “Başımı omzuna koyabilir miyim?”
Şemsi Tüfekçi’den yaşanmışlığın, aşkın ve sadakatin lirik anlatımı…
Internet Explorer tarayıcısının 9.0 ve daha eski sürümlerini desteklememekteyiz. Web sitemizi doğru görüntüleyebilmek için tarayıcınızı güncelleyebilirsiniz, güncelleyemiyorsanız başka bir tarayıcıyı ücretsiz yükleyebilirsiniz.